wyniki wyszukiwania

twierdzenie 39 (8) – כשרות בשר בחלב koszerność mięsa w mleku. słynny biblijny cytat לֹֽא־תְבַשֵּׁ֥ל גְּדִ֖י בַּחֲלֵ֥ב אִמּֽוֹ nie gotuj koźlęcia w mleku matki jego (wj 23,19) w ciągu pokoleń posłużył do zbudowania mnóstwa zasad (halach הלכות) i praw (דינים dinim), które razem tworzą pojęcie koszerności (כשרות), a w szczególności nie łączenia mięsa z mlekiem. rabiniczny świat koszerności - piszą autorzy omawianej tu książki (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) eitan bar (איתן בר) i golan broszi (גולן ברושי) – obraca między trzema a czterema miliardami szekli (שקלים szkalim) rocznie, strzegąc najważniejszego przepisu halachicznego, opartego na tym fragmencie. tylko, że w przeciwieństwie do rabinicznej tradycji, w całej torze nie ma żadnego zakazu jedzenia mięsa razem z mlekiem. mędrcy (חז"ל chazal) mówią, że fakt iż cytat ten pojawia się w torze trzy razy (wj 23,19, 34,26 i pwt 14,21) świadczy, iż dotyczy on kolejno zakazu: jedzenia, przyjemności i gotowania, a nadto orzekli, że chodzi nie tylko o koźlę, ale o całe koszerne bydło. eitan bar i golan broszi omawiają też inne szczegóły tej kwestii, a na koniec pytają dlaczego bóg nie zabronił wprost i po prostu gotowania mięsa w mleku, albo jedzenia mięsa z mlekiem? dlaczego tylko gotowania koźlęcia w mleku matki jego? w biblii fragment ten pojawia się w kontekście ofiarowania pierwocin i składania ofiar. bóg przekazał hebrajczykom ziemię z powodu niegodziwości pogan i ostrzegł przed naśladowaniem ich rytów pogańskich. część tych rytualów to było ofiarowanie pierwocin, składanie ofiar i gotowanie koźlęcia w mleku matki jego. i tak okazuje się, że nie chodziło o zakaz jedzenia cheesburgerów, tylko zakaz obcych kultów i przesądów (אמונות טפלות emunot tfelot).

twierdzenie 38 (7) מעמד האישה בתורה שבעל-פה status kobiety w torze ustnej. dzisiaj rabini usiłują dopasować swą naukę do ducha czasu i czasami mówią pozytywnie o kobietach oraz ich statusie. w większości nie ośmielają się cytować obrzydliwości, jakie zapisali w swoim czasie mędrcy świętej pamięci. autorzy omawianej tu książki (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) eitan bar (איתן בר) i golan broszi (גולן ברושי) piszą, że według talmudu kobieta ma być שפחת המין seksualną niewolnicą swego męża, a te które odmawiają, należy traktować nawet batem. rambam רמב"ם nawet stwierdza, że wszystko, co mąż chce robić z żoną, to robi. nawet rozmawiać z kobietą za dużo nie ma co. autorzy książki przytoczyli wystarczająco dużo przykładów poniżającego odnoszenia się do kobiet przez mężczyzn tak w talmudzie, jak obecnie. kobietom nawet nie wolno przytyć, bo mężowie mają alergię na tuszę żony, więc żona musi walczyć z zachciankami, bo to niszczy mir domowy שלום בית szlom bait. a ta, która straciła dziewictwo jest jak zużyta butelka po coca coli.

twierdzenie 37 (6) איזו תורה שבעל-פה? על בעיית נוסחי המשנה השונים – która tora ustna? o kwestii różnych wersji miszny. rabini twierdzą, że prawa miszny przechodziły z pokolenia na pokolenie, począwszy od mojżesza na synaju, a kończąc na mędrcach talmudu. ale autorzy omawianej tu książki (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) eitan bar (איתן בר) i golan broszi (גולן ברושי) –– pytają, o którą misznę (to jest torę ustną) im chodzi. wprawdzie wielu sądzi, że istnieje jedna i jedyna tora ustna, ale badania wykazały, że istnieją co najmniej trzy antyczne rękopisy tory ustnej, trzy sprzeczne wielokrotnie ze sobą, różne wersje. profesor szymon szarwit שמעון שרביט wylicza te dokumenty: 1) rękopis kaufman קאופמן z XI lub XII wieku z włoch. 2) rękopis parma a פארמא א' z XI albo XIII wieku z włoch. 3) rękopis lejden ליידן z XIV wieku z grecji. profesor szarwit wykazuje liczne między nimi różnice w wokalizacji, w ortografii i w znaczeniu. profesor israel cwi feintuch ישראל צבי פיינטוך twierdzi, że farma i kaufman różnią się wielokrotnie. podobnie twierdzi profesor mosze ben aszer משה בן אשר (język, idea i forma). profesor dawid rozental דוד רוזמטל twierdzi, że w ogóle nie można dojść, która wersja jest źródłowa, a która wtórna. autorzy książki przytaczają jeszcze wiele innych nazwisk i przypadków niezgodności między wersjami owych tor ustnych. (foto: rękopis parma)

twierdzenie 36 (5) שלושת אלפים הלכות שנשתכחו שוללים את התורה שבעל-פה trzy tysiące zapomnianych praw neguje torę ustną. rabini mówią, że talmud dowodzi, że po zburzeniu drugiej świątyni torę ustną spisano w obawie, by nie została zapomniana. chociaż rabin chanina חנינא chwalił się, że może całą torę ustną za pomocą swej kazuistyki פלפול pilpulu, przywrócić bez trudu. eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) – autorzy omawianej tu książki – pytają, skoro tak, to po co spisywać torę ustną? ponadto, mówi się, że otniel ben kenaz עתניאל בן קנז już zdołał to zrobić za pomocą kazuistyki. dlaczego zatem chanina i koledzy nie zrobili tego w okresie drugiej świątyni בית שני bait szeni? przecież talmud wspomina, że po śmierci mojżesza משה mosze zapomniano trzech tysięcy przepisów הלכות halach, siedmiuset kwestii wątpliwych jeszuy ben nuna ישוע בן נון i jego trzystu halach. na co rabini czekali aż do drugiej świątyni? no i skoro tak szybko już za mojżesza zapomnieli trzech tysięcy halach, to co działo się później? mówiąc w skrócie, każdy, kto włoży głowę między karty historii – piszą bar i broszi - odkryje, że w porównaniu z twierdzeniami współczesnych rabinów o jednolitej torze ustnej przed dwoma tysiącami lat, prawda była dokładnym przeciwieństwem jednolitej tradycji. doszło do ostrej, a nawet gwałtownej debaty między trzema różnymi tradycjami w judaizmie, głównie między saduceuszami (צדוקים cadokim) i faryzeuszami (פרושים peruszim), a każda grupa twierdziła, że ​​boska prawda jest po jej stronie. (foto: bibliawobrazach . pl)

twierdzenie 35 (4) האורים והתומים שוללים את התורה שבעל-פה urim we tumim zaprzeczają istnieniu tory ustnej. piszą autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה), że w pięcioksięgu kilkakrotnie opisano przypadki, gdy mojżesz משה mosze i aaron אהרון aharon musieli słuchać boga, bo nie wiedzieli jak postąpić. gdyby bóg przekazał mojżeszowi torę ustną, to nie musiałby już nic objaśniać. nadto, bóg dostarczył kapłanom dodatkowe narzędzie, gdy ich prowadził i gdy doszli do ślepego zaułka. nie torę ustną, tylko urim i tumim, biały i czarny kamień, które udzielały odpowiedzi na trudne kwestie. a zatem, nikt nie posiadał tory ustnej, bo jej nie było. (foto: kapłan z napierśnikiem, gdzie miałyby być owe kamienie. kościół ballymote, irlandia)

twierdzenie 34 (3) הכהונה שוללת את התורה שנעל-פה kapłaństwo zaprzecza istnieniu tory ustnej. jak piszą autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה), gdyby ustna tora była przekazywana obok tory pisanej, musiałaby być przekazywana kapłanom כהנים kohenom. ale oni nie tylko nigdy jej nie zaakceptowali, ale wystąpili przeciwko niej, twierdząc, że to wymyślone przez faryzeuszy oszustwo. profesor(ka) rachel elior z uniwersytetu hebrajskiego twierdzi, że ​​tylko spisana tora została dana lewickim kapłanom z nieba [nasza uwaga: to mówi kobieta nauki?] i oni byli odpowiedzialni za jej nauczanie i przekazywanie ludowi. josef ben matatiahu יוסף בן מתתיהו: faryzeusze dali ludowi pewne prawa z tradycji przodków, które nie były zapisane w torze mojżesza, i z tego powodu sekta saduceuszy je odrzuca, twierdząc, że tylko to, co jest napisane, powinno być uważane za prawa, a tych z tradycji przodków – nie ma obowiązku dochowywać.

twierdzenie 33 (2) סתירה בין התורה שבעל פה לבין המדע istnieje sprzeczność między torą ustną a nauką. rabin אפרים כחלון efraim kachlon uważa, że nauka, częstokroć opiera się na domysłach, a on oraz inni rabini są nauką zaawansowaną nie w domysłach, tylko w nauce ścisłej, w dokładności żydowskiej, która udowodniła wszystkim narodom, że jest tradycją najdokładniejszą, co widać w literaturze rabinicznej. autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) pytają czy z punktu widzenia naukowego tak jest naprawdę i podają różne przykłady z talmudu. 1 ) rabin gamaliel posadził dwie kobiety na beczce wina i stanął przed nimi z odsłoniętym penisem, a potem powąchał usta obu kobiet. usta dziewicy były bez zapachu, a tej drugiej pachniały winem, które było pod nią (!) 2 ) talmud uczy, że smarowanie oczu krwią nietoperza leczy z różnych chorób, to dlaczego dzisiaj nie takich maści? 3) według talmudu dźwięk grzmotu to tarcie chmur o gwiazdy, albo że piorun rozbija bryły lodu itp., ale tak naprawdę to wynik rozszerzania się i kurczenia powietrza. 4 ) jakiś rabin twierdził, że kury nie mają płuc. dziś wiadomo, że to niemożliwe. 5 ) według talmudu wszy powstają z ludzkiego potu, z mięsa albo starych ubrań, ale dzisiaj nie trzeba nikomu tłumaczyć prawdy. 6 ) talmud uczy, że istnieje rodzaj myszy, która jest w połowie mięsem, a w połowie ziemią. bez komentarza. 7 ) według talmudu z pazurów kota, wilka i lwa pochodzi jad, który może kalać koszerne zwierzęta. ale te zwierzęta tak naprawdę w ogóle nie mają jadu. przykładów jest dużo dużo więcej, ale poprzestańmy na tym. (foto: uczą się dzieci żydów jemeńskich)

twierdzenie 32 (1) – יהדות אתיופיה שוללת את התורה שבעל-פה ואת הרציפות שלה żydzi etiopii zaprzeczają istnieniu tory ustnej i jej ciągłości. gminy żydów etiopskich są szczególnie religijne, ale nie uznają tradycji tory ustnej, bo emigracja do etiopii nastąpiła przed okresem drugiej świątyni, więc nie poznali tradycji rabinicznej, kształtującej się dopiero w pierwszym wieku naszej ery. ich judaizm oparty jest na tekście tory i innych sprzed okresu rabinicznego. (foto: עמית שאבי)

twierdzenie 31 – האם באמת היה לחז"ל ידע מדעי ייחודי ממקור שמימי? czy mędrcy naprawdę mieli szczególną wiedzę pochodzenie niebiańskiego? dzisiaj już wiadomo, że mędrcy żydowscy חז"ל chazal (mędrcy błogosławionej pamięci) czerpali i kopiowali mędrców nieżydowskich, głównie greckich i babilońskich, wszystko co wiedziano o matematyce, anatomii, astronomii i innych. autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) w tym krótkim rozdziale wykazują, że to nie była żadna tora ustna, przekazana z nieba do ucha mojżesza, tylko w zakresie tych nauk pracowali na tę wiedzę inne narody i podają przykład obliczania długości trwania miesiąca. dość żenujące.

twierdzenie 30 – הספרות החיצונית literatura zewnętrzna. księga judyty zna zasady (halachy) nie wyszczególnione w torze, na przykład zakaz poszczenia w wigilie sobót i w same soboty i wigilie nowego miesiąca i na nowy miesiąc i w święta i inne dni radosne. niektórzy rabini sugerując istnienie i niebiańskie pochodzenie tory ustnej, powołują się na różne księgi zewnętrzne (poza kanonem hebrajskim), ale postanowili nie cytować księgi judyty ספר יהודית, gdzie mowa o tym, że jako wdowa, judyta pościła cały czas, ale nie we wspomniane wyżej dni. badając zawiłości prawa halachicznego, profesor icchak gilat zauważył, że część źródeł wspomina żydów, którzy akurat pościli w szabat. co więcej, przeciwnie do judyty, która nie pościła w wigilie miesiąca i w święta, i opowiada o mędrcach תנאים ואמוראים (tanaitach i amoraitach), którzy stale pościli w szabaty i dni świąt. jeśli jest tak - piszą autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) – że zachowanie judyty pasuje do tego co podaje tora ustna, to wychodzi na to, że sami rabini nie przestrzegają tory danej na synaju. w dalszym ciągu tego rozdziału, autorzy podają inne argumenty na bazie tekstów zewnętrznych o nieistnieniu tory ustnej.

twierdzenie 29 – הניקוד וצורת ההגייה של הטקסט המקראי wokalizacja (nikud) i wymowa tekstu biblijnego. rabin מנשה בן פורת menasze ben porat argumentuje, że skoro żydzi po długim czasie rozłąki zebrali się i w taki sam sposób czytali tekst pozbawiony samogłosek, to skąd mogli wiedzieć jak czytać, jeśli nie z tory ustnej. wtóruje mu rabin זמיר כהן zamir kohen. według tych rabinów - piszą autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) – od samego początku wiadomo było dzięki torze ustnej, jak czytać pisaną. ale ich twierdzenie nie znajduje poparcia w historii języka i w przeciwieństwie do słów rabinów, właśnie istnieją różnice w różnych wersjach tory. tradycja i wokalizacja babilońska istniała już kilka setek lat, gdy wokalizacja tyberiadzka zaczęła wypierać babilońską. badacz judaizmu, profesor בנימין מזר beniamin mazar uważa, że trudno powiedzieć, kiedy wokalizacja pojawiła się po raz pierwszy. większość uczonych zgadza się, że tyberiada טבריה tweria, była ważnym centrum duchowym i administracyjnym, gdzie między innymi powstał talmud jerozolimski, w którym nie było wokalizacji, która najpewniej musiała powstać później. różne systemy wokalizacji pojawiły się między VI a początkiem VII wieku p.n.e. profesor(ka) rachel elior רחל אליאור wykazała, że gdyby od początku istniała wokalizacja, to przekazywaliby ją z pokolenia na pokolenie już kapłani, a nie rabini, którzy pojawili się później. (foto: w kolejnych parach połączonych kwadratów: prawy - system tyberiadzki dzisiaj używany. lewy - system babiloński. litera א reprezentuje każdą literę-spółgłoskę, do której dodaje się znak samogłoski).

twierdzenie 28 – תפילה מחליפה קורבנות modlitwa zastępuje ofiary. tak postanowili mędrcy חכמים chachamim, idąc za słowami ozeasza (הושע) 14,3 וּֽנְשַׁלְּמָ֥ה פָרִ֖ים שְׂפָתֵֽינוּ zamiast cielców zapłacimy wargami (modlitwami), bo od chwili zburzenia świątyni nie ma możliwości składania zwierzęcych ofiar za grzechy חטאים chataim. okazuje się jednak – jak zauważają autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) - że słowa ozeasza to manipulacja rabinów. nie jest pewne kto się jej dopuścił pierwszy, ale jest faktem, że z tekstu „"ונשלמה פרי משפתינו (zapłacimy owocem słów naszych - weneszalma pri miszpatejnu) poprzez przeniesienie litery m (מ) z początku słowa „miszpatejnu” na koniec słowa poprzedniego „pri” - powstało zdanie: "ונשלמה פרים שפתינו" (zapłacimy cielcami warg naszych – weneszalma parim sfatejnu. ale, tłumaczy septuagintę ksiądz remigiusz popowski „odwzajemnimy się owocem naszych warg” – owocem, a nie cielętami. wersja rabinów miała być argumentem, że po ustaniu składania ofiar zwierzęcych w świątyni, żydzi mają składać ofiary modlitwami. bar i broszi przytaczają, obok innych nukowców, słowa profesora rewuena gordisa ראובן גורדיס i aleksandra rofego אלקסנדר רופא, którzy popierają wersję septuaginty jako jedynie słuszną. bar i broszi przeprowadzają dalej dość długi wywód, wykazując, że gdyby chodziło o cielęta a nie owoc, to w ten sposób już ozeasz unieważniłby składanie ofiar zwierzęcych na rzecz modlitw, na długo przed upadkiem świątyni. a zatem powstaje pytanie, o które chodziło autorom książki o micie tory ustnej – gdzie tu dowód na istnienie owej tory?