twierdzenie 27 – nieprzerwana ciągłość tory ustnej od synaju – רציפות בלתי פוסקת של התורה שבעל פה מאש סיני.
tak twierdzą rabini. na przykład jechezkel sofer יחזקאל סופר: wraz z zejściem mojżesza z synaju סיני, bóg dołączył do tekstu pisanego jego ustne objaśnienie i przekazał mojżeszowi, ten jozuemu יהושע, ten starcom זקנים i tak to szło aż do dni naszych. rabin juwal szerlo (cherlow) יובל שרלו: nie możemy ominąć żadnego pokolenia, by potwierdzić słuszność tory inną drogą. rabin mosze rat משה רט: judaizm jest oparty o tradycję, z ojca na syna, przez cały naród i wszystkie pokolenia, od tego co widziało zgromadzenie pod synajem, aż do nas.
autorzy omawianej tu książki, eitan bar i golan broszi (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) piszę, że tak twierdzą rabini, że to szło z ust do ust przez pokolenia i że było to nieprzerwane, ale dodają, że jednak to jest mit, który nie ma potwierdzenia w biblii i łatwo go można obalić, nawet za pomocą samej biblii. nie ma wątpliwości, że naród izraela przyjął wiele zwyczajów, których nie było tam, na synaju.
według tanachu, w siódmym wieku p.n.e znaleziono księgę prawa ספר התורה, którą przekazano pisarzowi szafanowi שפן הסופר, a on przeczytał ją królowi jozjaszowi יאשיהו. potem księgę odczytano ludowi, który zobowiązał się do posłuszeństwa księdze. ale, ale – nic tam nie ma o posłuszeństwie wobec tory ustnej. dopiero wtedy zaczęli obchodzić święto pesach, bo wcześniej nic o tym nie wiedzieli, ani jak służyć bogu. zatem nie było nieprzerwanej ciągłości ani samej tory ustnej. w ciągu historii przywódcy ludu sprzeniewierzali się przykazaniom tory pisanej, nie obchodzili świąt, nawet nie znali obrzezania. pismo święte powtarza, że judejczycy jak izraelczycy zaniedbywali torę pisaną. może byłoby inaczej, gdyby istniała tora ustna, ale nie istniała i nie ma dowodu, że istnieje.
