rozdział 4: התורה שבעל-פה והתנ"ך tora ustna i tanach (biblia żydów). w poprzednim odcinku opisaliśmy ostatni fragment książki, z tych obalających twierdzenia jakoby istniała tora ustna. w kolejnym rozdziale eitan bar (איתן בר) i golan broszi (גולן ברושי) autorzy książki (mit tory ustnej - מיתוס התורה שבעל פה) omawiają relacje między obiema torami i stwierdzają, że w torze pisanej תורה שבכתב (tora szbichtaw) nie ma śladu istnienia tory pisanej תורה שבעל-פה (tora szebeal-pe). tora pisana nawet robi wszystko, by udowodnić, że cała tora istnieje tylko na piśmie i została przekazana wyłącznie na piśmie z pokolenia na pokolenie.
autorzy wykazują, do jakiego stopnia różni się tradycja mędrców חז"ל chazal od tekstów biblii żydów תנ"ך tanach i przytaczają kilka przykładów wyraźnych sprzeczności między nimi.
tanach nie wspomina, by tora miała zostać przekazana ustnie. tanach ponad dwa i pół tysiąca razy wspomina takie pojęcia jak bóg אלהים elohim, izrael ישראל israel, ale ni razu nie przywołuje takich pojęć jak tora ustna, czy prawo rabiniczne הלכה רבנית halacha rabanit.
mojżesz משה mosze, jozue יהושע jehoszua, kapłani הכוהנים hakohanim, sędziowie השופטים haszoftim, prorocy הנביאים hanewiim, królowie המלכים hamelachim i cały naród - wierzyli w torę ustną, uczyli się jej, nauczali jej i według niej sądzili. i jak to jest, że termin ten nie pojawia się ani razu w biblii?
mojżesz dostał torę ustną, ale jednak prosił boga o pomoc co najmniej cztery razy, kiedy nie wiedział jak zastosować konkretne przykazanie.
poza tym, tanach nie wspomina ani jednej osoby postępującej według tory ustnej, a jeśli uczenie się tory ustnej jest najwyższą wartością, to dlaczego nic nie ma o niej w tanachu?
i tak dalej i tak dalej. w dalszej części autorzy przytaczają jeszcze wiele przykładów sprzeczności między obiema torami.
(foto: tora ustna - mit)
