poezja amichaja uwalnia mnie z moich duchowych niewoli

amichaj - światło lodówki. (przypomnijmy, taki tytuł należy mu się od nas, za zmiany jakie wprowadził w poetyce hebrajskiej, zachwycając się pięknem twarzy kobiety, oświetlonej światłem lodówki, zamiast blaskiem księżyca). jehuda amichaj był też nauczycielem. wydana ostatnio w izraelu jego biografia, pióra ido basoka (ספקות ואהבות. יהודה עמיחי - חיים), skłoniła jego studentkę nicę ben-dow, do wspomnień na łamach haarec (2020-04-17). zacytujmy tu jedynie tytuł i nagłówek obszerniejszego artykułu:

Poezja Amichaja uwalnia mnie z moich duchowych uwięzień. W 1974, po wojnie Jom Kipur, mój mąż i ja pojechaliśmy do Uniwersytetu Berkeley w Kalifornii, w ramach naszego doktoratu. Jehuda Amichaj, uwielbiany przez studentów literatury oraz przez żydowską gminę w regionie Berkeley i San Fracisco, przyjechał tam wraz z rodziną. Amichaj był ambasadorem kultury. Dokądkolwiek przyjechał, wszędzie gmina żydowska darzyła go sympatią: żołnierz, poeta, walczący żołnierz, wspaniały człowiek. Zajęcia, jakie prowadził, były absolutnie „demokratyczne”. Każdy student i studentka mieli prawo do wypowiedzi podobnie jak „nauczyciel”, a nawet może trochę więcej. Amichaj słuchał naszych wniosków i je podziwiał. Na koniec semestru wszyscy dostaliśmy taką samą ocenę: 100.